Het einde van het jaar is in zicht en dan worden veel mensen weemoedig. De nieuwsoverzichten buitelen over elkaar, ‘de beste van …’, de sportman en sportvrouw van het jaar worden gekozen en de Top 2000 begint. En dan vergeten we bijna de verkiezing van de politicus van het jaar. Politicus, want echt: nog nooit won een vrouw. Ook niet toen de jury nog bestond uit parlementaire journalisten.
Dat is toch bijzonder en op basis het aantal vrouwen in de Kamer en de kansberekening zelfs zeer onwaarschijnlijk. Je zou bijna zeggen dat vrouwen slechte politici zijn. Maar we weten allemaal dat dat niet het geval is. Er is dus iets anders aan de hand. Het begint bij de nominaties. Wanneer daar geen vrouwen tussen zitten, houdt het al snel op. Toen de parlementaire pers hier verantwoordelijk voor was, was de kritiek steevast dat het aan hun vooroordelen lag.
Maar nu ligt het in handen van het EenVandaag Opiniepanel. De vraag is dus of de paneldeelnemers dan geen voordelen hebben? We weten dat bepaalde groepen in panels oververtegenwoordigd zijn: mensen in de leeftijdscategorie van 45 tot 60 jaar en mensen die het leuk vinden om eens in de zoveel tijd in hun vertrouwde omgeving achter hun beeldscherm een mening te geven. Mensen met een niet-Nederlandse achtergrond zijn dan weer vaak ondervertegenwoordigd. Het EenVandaag Opiniepanel wijkt daar vermoedelijk niet veel van af. Is het dan raar dat ze geen vrouwen nomineren?
Anders was dat met het politiek talent van het jaar. Daar zaten tenminste wel vrouwen tussen. Alleen het probleem met talenten is, dat ze het lang niet altijd waar maken. Roem voor de eeuwigheid is maar weinige winnaars van de prijs gegund. Natuurlijk is de eerste winnaar nog altijd premier. Ook Marianne Thieme, Carola Schouten en Wouter Koolmees hebben de politieke ladder toch maar mooi beklommen. Maar waar zijn Laetitia Griffith, Tofik Dibi, Jolande Sap en Martijn van Dam gebleven? En wat te denken van de winnaar in 2007? Halbe Zijlstra viel wel erg hard, net als partijgenoot en winnaar in 2012, Jeanine Hennis.
Maar goed, Klaas werd gekozen. Hij is de beste politicus van 2018. En dat oogst vooral kritiek, zoals dat hoort in de traditie van het kiezen van de beste van. Kritiek op de onduidelijke criteria, op het panel zelf, op EenVandaag, op de nominatie, op de proefballonnetjes van Klaas, op zijn rechtse ideeën en op zijn grote mond. Maar dat is nou net wat de mensen van het panel aanspreekt en daarom kiezen ze hem net zoals ze eerder Thierry en Geert hebben gekozen.
Gelukkig is het morgen weer vergeten.
Afbeelding: Maarten Hartman | Hollandse Hoogte