Er bestaat geen dag van de emotie. En dat is jammer. Emoties spelen een belangrijke rol in ons leven. Vreugde, verdriet, woede en angst: op een willekeurige dag komt het vaak wel een keertje langs. Natuurlijk bij de een wat meer dan bij de ander, maar over het algemeen wordt het gewaardeerd als je emoties toont.
Emoties zien we als een teken van betrokkenheid. Toon je ze niet dan is het etiket al snel dat je koud en harteloos bent. Ook in de politiek. Of misschien juist wel in de politiek. Emotie die vaak voortkomt uit een gevoel van machteloosheid of onbehagen. Omdat we mensen in de steek laten: of het nu gaat om de Groningers, de ouders van het toeslagenschandaal, Ter Apel of de boeren.
En dan zijn we ook wel gemankeerd met onze teflon minister-president Rutte. Weinig lijkt hem echt te raken, tenminste waar het gaat om de gevolgen van zijn beleid voor mensen. In het debat over de gaswinning leidde dat tot een vreemd schouwspel met Mirjam Bikker van de ChristenUnie. Onjuiste en onvolledige informatie is een van de rode draden in het gaswinningsdossier, erkende ook Rutte. Maar Bikker wilde weten wat hij daarbij voelde, wat zijn emoties waren. Dat woog zwaar voor de ChristenUnie. Bikker sprak van een ‘verlossende gevoelsuitbarsting’ toen Rutte na heel lange tijd de woorden schaamte en boosheid uitsprak. Ze was tevreden.
En dat verwart mij dan weer. Een verlossende gevoelsuitbarsting. Wat is dat dan en waarom zou dat goed zijn? Ik denk even aan een uit de bocht vliegende minister, die schreeuwend zijn communicatiemedewerkers een burn-out bezorgt. Of aan de Eerste Kamervoorzitter, die regelmatig met willekeurige woede uitbarstingen het personeel schrik aanjaagt, maar poeslief is tegen zijn collega-senatoren. Ook allemaal gevoel en voor de daders wellicht zeer verlossend.
Minister Adema pinkt met enige regelmaat een traantje weg als hij bij een willekeurige boer op bezoek gaat en vaststelt, dat we het allemaal wel erg ingewikkeld hebben gemaakt en dat de boeren niet weten wat hun toekomst is. Ook het overleg over het landbouwakkoord wordt getekend door emoties. Van der Tak is een meester in het boos weglopen van de overlegtafel en het opschorten van het overleg om vervolgens met vele nieuwe toezeggingen op zak weer aan te schuiven. Of wat de denken van Henk Bleker, als CDA staatssecretaris verantwoordelijk voor het landbouwbeleid en de shit waar we nog steeds inzitten, bekend geworden door het ‘briefje voor Mauro’, en nu als voorzitter van de Melkveehouders Vakbond maar weer van de overlegtafel weggelopen.
Ook allemaal emotie. De vraag is alleen wat oprechte emoties zijn en wanneer ze vals zijn en ingezet worden om te overtuigen tijdens onderhandelingen. Daarom is de opmerking van Bikker ook zo vreemd en misschien ook wel naïef te noemen. Emoties zijn geen doel op zich en het tonen ervan is geen waarborg voor het nemen van verantwoordelijkheid en het zorgen voor oplossingen. Er verandert namelijk alleen wat als je ten diepste overtuigd bent dat dat ook moet. En daar is een verlossende gevoelsuitbarsting zeker geen voorwaarde voor.
Afbeelding: ANP