Een nieuw politiek seizoen. En bij alles wat nieuw is zijn er volop kansen voor een positief begin. Ook voor de PvdA, of misschien juist wel voor de PvdA. De kans om de rug recht te houden, de kans om te herstellen, de kans om de beste kandidaat voor het voorzitterschap te kiezen en de kans om ons te profileren in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen.
Positief beginnen. Dat is belangrijk. Dat kreeg ik van bijna iedereen terug, die ik vroeg om suggesties voor de eerste column na de zomer. Er is al zoveel gedoe en ellende. De beelden van de Taliban die Afghanistan binnen een mum van tijd heroverde, zorgden voor tranen van verdriet en hopeloosheid. Zeker als je denkt aan wat dit betekent voor de toekomst van al die vrouwen en meisjes.
Dan zie je de drie vrouwen Kaag, Broekers-Knol en Bijleveld, en ook dan krijg je tranen in de ogen. Niet van verdriet, maar van schaamte. Drie vrouwen die zich voornamelijk verscholen achter formaliteiten. Solidariteit en barmhartigheid om de mensen wiens leven nu in gevaar is, omdat ze ‘ons’ geholpen hebben, ontbrak volledig. Geen warm welkom, niets. Noblesse oblige, Kaag zou toch beter moeten weten.
Met het nieuwe klimaatrapport is een positief begin wel mogelijk. Geweldige kansen om nu eindelijk eens een paar verstrekkende maatregelen in te voeren. Denk aan de CO2-heffing, het uitkopen van de grootste vervuilers onder de boeren of echt werk maken van schonere energie. Het kan, de tijdgeest is er rijp voor. Nu het demissionaire kabinet nog. En dan mis je toch die mensen met visie die er zelfs bij de VVD rondlopen. Remkes heeft het licht al lang gezien, hetzelfde geldt voor Nijpels en zelfs van Wiebes vermoed ik, dat hij de ontkenningsfase voorbij zou zijn.
Alleen de nieuwe staatssecretaris nog niet. Terwijl Yeşilgöz zo positief begon: ‘Het gaat de VVD erom wat het beste is voor ons land en de Nederlanders’. Dat biedt toch perspectief. Tot nu komt het er niet uit en wil ze als nieuwbakken staatssecretaris niets doen. Jammer. Geen acties, omdat ze een hekel heeft aan klimaatdrammers en haar vierjarige neefje ook geen tweede ijsje mag. Ironisch, omdat er door het getreuzel van dit soort mensen straks helemaal geen ijs meer over is. Voor niemand.
Het kan natuurlijk dat ze in haar maag zit met haar dubbelmandaat. Naast staatssecretaris ook volksvertegenwoordiger. Het ongemak van het dubbelmandaat zou wel kunnen verklaren waarom er nu niets gebeurt met het klimaatrapport. Want stel Yeşilgöz doet het heel goed: jezelf als Kamerlid credits geven voor je werk als staatssecretaris is niet erg gebruikelijk en wellicht ongepast. Nee, dan toch maar even wachten op de formatie.
Gelukkig is er nu een aanzet voor een opzet tot een proeve van een regeerakkoord. En positief als we zijn, dat ligt er dan toch maar mooi. Klaver en Ploumen zijn enthousiast. En D66 was ook al zo optimistisch over de samenwerking over links. Zonder de CU, zodat we misschien wel mooie stappen kunnen zetten richting het zelf mogen bepalen wanneer je leven voltooid is. Dat zou toch fantastisch zijn.
En nu maar afwachten of het CDA en de VVD deze ontwikkeling ook op waarde weten te schatten en er niet te veel voor terug willen hebben. Dat kunnen we ons niet veroorloven. Daarom is het gezeur over een fusie, wel of niet een gezamenlijke fractie en vooraf beloven dat je altijd hetzelfde stemt ook buiten de orde. Ongeacht uit wiens koker dit is gekomen is het uiteindelijk aan de leden. Wij zijn er niet geholpen, niet de linkse kiezer en niet de mensen waarvoor wij zeggen op te komen. Twee stemmen zijn altijd nog meer dan een. Juist in onderhandelingen. En het resultaat van die onderhandelingen moet dusdanig zijn dat het overtuigend is, zonder twijfels, om deelname aan Rutte 4 te kunnen rechtvaardigen. De wereld moet er beter van worden. Voor onze kiezers en de mensen waar wij voor op willen komen. Net zoals we dat lokaal doen.
Want de gemeenteraadsverkiezingen komen er aan. Met de basisbanen van Carine Bloemhoff, de onderwijsagenda van Marjolein Moorman, het LHBTI-beleid van Annebeth Evertz en de menselijke aanpak van de Participatiewet door Richard Moti kunnen we vol vertrouwen de campagne in. Denk daarbij ook aan de wethouders die anders dan het kabinet lokaal wel werk maken van betaalbare woningen. We noemen er een paar: Sjoerd Kuiper, Songül Mutluer, Hein de Haan, Thijs Kroese, Floor Roduner en Martijn Balster. En dan vergeten we nog bijna wethouders als Martien Louwers en Marleen Damen die de armoedeaanpak en schuldenproblematiek serieus hebben genomen en nu voorop lopen in het bestrijden en voorkomen daarvan.
We kunnen hier uren over doorgaan. Feel good verhalen van wethouders en raadsleden uit heel het land, die lokaal op basis van de sociaal-democratische waarden op alle relevante onderwerpen het verschil maken. Een partij die van aanpakken weet. Laat maar komen die gemeenteraadsverkiezingen!