De dag waar we allen zo tegenop keken is gekomen, we nemen afscheid van Ron. Hoewel we wisten dat deze dag zou komen, is het verdriet groot.
In 2017 leerden we Ron kennen bij de PvdA, toen hij zich meldde als kandidaat op de lijst. Ron was al gepensioneerd en vulde zijn dagen met vrijwilligerswerk, de beestjes en natuurlijk zijn vrouw Ingrid. Dat bestaan werd ruw verstoord nadat hij tegen alle verwachtingen in toch gemeenteraadslid werd. Ron pakte het raadslidmaatschap met beide handen aan en beet zich vast in pittige, lange en ingewikkelde dossiers, zoals Empatec en de Jeugdzorg. Altijd vanuit de sociale visie die Ron in al zijn speeches naar voren liet komen.
Als hij vragen stelde zag je de wethouder vaak al zuchten, want die moest aan de bak: Ron sloeg de spijker op zijn kop met moeilijke vragen en treffende opmerkingen over zijn onderwerpen. Hij verwachtte niet anders dan een goed antwoord en bleef doorvragen als het antwoord hem niet zinde.
Wanneer de discussie een punt naderde dat volledig tegen zijn idealen inging, kwam hij fel uit de hoek. Dan stond hij als eerste bij de interruptiemicrofoon en eiste hij dat die woorden teruggenomen werden. Zo herinneren wij ons Ron: gepassioneerd, met een groot rood hart en fel tegen ongelijkheid en oneerlijkheid.
Vorig jaar werd Ron ziek en rond de verkiezingen van dit jaar was hij te ziek om campagne te voeren. Dat weerhield Ron er niet van om te doen wat hij kon: je kon in Wijnaldum niet heen om het huis, dat volgepakt was met posters van de PvdA. Bij de Sjantermiddag in maart was hij erbij en voerde hij felle discussies. Zelfs bij de besprekingen van de gemeenteraad van het akkoord op hoofdlijnen na de verkiezingen deed hij nog mee: meerdere punten, die hij ons via de mail toegestuurd heeft, staan hierin beschreven en zullen uitgevoerd worden.
Ron was een volksvertegenwoordiger die midden in de samenleving stond en overal zijn steentje aan bijdroeg. Dat hij er niet meer is, laat zien hoe oneerlijk deze ziekte is. Desalniettemin heeft Ron er nog van gemaakt wat ervan te maken viel en dat deed hij zoals hij alles deed: vol passie en met volle overtuiging, vanuit een goed en rood hart.
Bij zijn afscheid zei Ron: ‘Dit is een mooie stad waar mijn vrouw en ik smoorverliefd op geworden zijn. Blijf ervoor vechten.’
Ron, dat beloven wij. Je bent er niet meer, maar jouw idealen en gedachten blijven doorklinken in onze fractie, afdeling en in de gemeenteraad. Op die manier leeft jouw herinnering voort en daarmee ben je er altijd een beetje bij.
Welmoed Konst