Nagelbijten en maandenlang in een emotionele rollercoaster

Dagboek van net verkozen raadsleden

Maandenlang kan je aan niks anders denken. De verkiezingen en dan vooral de uitslag. Je werkt je uit de naad, vult iedere brievenbus met een flyer en gaat op elke hoek van de straat het gesprek aan. Maar is het genoeg? We vroegen vier kersverse raadsleden hoe zij de afgelopen weken beleefden.

Niet langs de zijlijn roepen 

Saskia Ebbers

Gekozen in Westerwolde

Eindelijk is het moment aangebroken. Woensdagavond 16 maart, de uitslag. Wat heb ik vannacht slecht geslapen. Ondanks dat ik altijd zeer positief ben ingesteld, kreeg ik de doemscenario’s maar niet uit mijn hoofd. Wat als wij niet genoeg stemmen krijgen? Wat als niemand op mij gestemd heeft? En wat als die nieuwe partij opeens toch de grootste wordt? Veel te veel spanning, veel te veel gedachten.

Even terug naar het begin. Ergens eind vorig jaar werd ik gebeld. ‘Je staat op plek 2’. Plek 2, heb ik dat wel goed gehoord? Wat een verrassing, wat een eer. Het gesprek met de kandidaatstellingscommissie verliep goed, maar de tweede plek had ik niet verwacht. Na de vreugde, de onzekerheid. Wat nu? Hoe leren de inwoners mij kennen? Zo lang woon ik nog niet in Westerwolde. Wat vinden ze van iemand die eigenlijk niet uit de provincie Groningen komt?

Lang hoefde ik niet na te denken. Een vlog. Niet omdat ik zo graag met mijn hoofd in beeld wilde, maar omdat ik hoopte dat de gemeenteraadsverkiezingen zo meer zouden gaan leven. Juist ook om de jeugd te bereiken. Op 5 januari was het zover: de eerste vlog ging online. Over wie ik ben, waarom ik de raad in wil en over wat me drijft. Dat ik vind dat we als vrouwen ons veel meer mogen laten horen. Dat het landelijk gemiddelde van nauwelijks 30% vrouwelijke raadsleden omhoog moet. Zeker in Westerwolde, waar dat aandeel op een magere 21% ligt. En dat ik me wil inzetten voor de jeugd. Zij voelen zich steeds eenzamer.

Natuurlijk is het makkelijk om van de kant of in een vlog allerlei dingen te gaan roepen. Maar ik wil meer dan dat. Ik wil er wat aan doen, maar dat kan ik niet alleen. Het begint bij het gesprek aangaan. Niet langer praten over de jeugd, maar praten met jongeren. Naar scholen toe om te vertellen wat de gemeenteraad doet en vooral ook om het gesprek aan te gaan. Want scholieren mogen dan wel niet stemmen, ze hebben wél goede ideeën, waar we als volwassenen naar moeten luisteren.  

Luisteren naar iedere inwoner. Dus ook naar de welzijnsmedewerkers, die ik tijdens de campagne sprak. Als ik een ding belangrijk vind, is het dat. Het gesprek aan blijven gaan met de inwoners om te horen wat er speelt. Ervoor zorgen dat hun stem gehoord wordt in de raadszaal. Want dat is waar we voor gekozen zijn.

Maar ja dan moet ik natuurlijk wel gekozen worden. Terug naar 16 maart, wat was de spanning het waard: we hebben onze 5 zetels weten te behouden. Meteen valt er een last van me af. Ik ben gekozen, dat kan niet anders. De volgende avond volgt de vreugde. Het is haast onwerkelijk om te horen hoeveel mensen daadwerkelijk op mij hebben gestemd. Onwerkelijk en bijzonder. Maar wat heb ik er zin in om met onze inwoners – jong en oud – de komende periode aan de slag te gaan. Laat van je horen, dan doe ik mijn uiterste best om jou te horen.

Een rollercoaster aan emoties 

Peter Varenbrink

Gekozen in Deventer

Het is 16 maart. Verkiezingsdag. Ondanks dat ik vaker op een kieslijst heb gestaan, ben ik vandaag op een vreemde manier gespannen. Een soort wedstrijdspanning, maar dan anders. Misschien omdat het woord vandaag aan de kiezer is en je daarvan afhankelijk bent.

's Avonds volgt dan eindelijk de uitslagenavond. Wat heb ik dat feest der democratie in de coronaperiode gemist. Vanaf de start staan we op 6 zetels. Handhaving. Ondanks dat de raad is uitgebreid naar 39 zetels, voelt dit als een opluchting. Een overwinning zelfs.

Om 00:07 uur lopen we naar huis. Moe van de campagne, het weinige slapen door debatten en een hoofd vol emoties en vragen. Toch nog die gelijkmaker in de allerlaatste minuut. Op een haar na missen we de restzetel. Van 6 naar 5 zetels. De opluchting die ik in eerder op de avond voelde is omgeslagen in twijfel.

Nauwelijks zes uur later gaat alweer de wekker. Totaal oververmoeid sta ik op, kleed ik de kinderen aan en ga weer aan het werk. Even afleiding. Toch blijft het knagen: hoe zit het met de voorkeurstemmen? Mijn vermoeidheid blijft strijden met de spanning. Ik zal geduld moeten hebben. Pas na het weekend wordt de definitieve uitslag met de voorkeursstemmen bekend.

Althans dat dacht ik. Want geheel onverwacht verschijnt er ineens een voorlopige uitslag met de individuele stemmen online. Snel rekenen. Wat is de kiesdeler? Hoeveel stemmen hebben de andere kandidaten behaald? En dan de opluchting: ik ben erbij.

Ook nu is de rollercoaster nog niet afgelopen. Het is leuk, spannend en ik kan eigenlijk nog niet bevatten wat me te wachten staat. Veel meer doen dan het op me af laten komen, kan niet. Ik ben ervan overtuigd dat de komende vier jaar mooi worden. We hebben een hele sterke fractie en de teamspirit is goed. Maar eerst nog dat ene moment. De beëdiging op 31 maart. Vandaag dus.

Tijd is voorbij gevlogen 

Daniëlle Alink

Gekozen in Hengelo

Als ik mijn agenda erop na sla, zie ik het echt zwart op wit staan. Op 1 december ontvingen we de eerste mail van de campagnecoördinator en half december was de eerste bijeenkomst. Toch vreemd, want dat is best lang geleden al, maar het voelt als gisteren. De tijd is voorbij gevlogen.

Elke dag gebeurde er weer van alles en moest er ontzettend veel georganiseerd worden. Nooit alleen, maar samen met een geweldig team. Iedereen zette zich keihard in. Met resultaat: de vibe was meer dan positief en vanaf de officieuze kickoff op 24 februari zijn we keihard gaan knallen. Met een flyer met je eigen hoofd in de hand en ik weet niet hoeveel gesprekken met de mensen op straat. Natuurlijk om ze van ons verhaal te overtuigen, maar vooral ook om ze aan te sporen om te gaan stemmen. Het blijft zeker in deze tijd bijzonder dat we dit in alle vrijheid kunnen doen. Leve de democratie!

De drie weken waren nog niet begonnen, en ineens was het 16 maart. Je voelt het letterlijk uit je handen glippen. Je kunt niets meer doen en hopen op het beste. Nagelbijten tot de stembussen gesloten zijn. Om half tien is het dan zover. In de burgerzaal van het gemeentehuis de uitslagenavond. De spanning die je op alle gezichten leest, kan je ook echt voelen. En maar wachten.

Wachten tot de eerste tellingen binnen zijn gekomen en je enig idee hebt waar het naartoe gaat. Al snel de opluchting. Het gaat de goede kant op. Natuurlijk had het beter gekund, maar we zijn een zetel gegroeid en dat is zeker iets om trots op te zijn. 

Maar veel tijd om het op je te laten werken is er niet. Een paar dagen na de verkiezingen staat alweer de eerste fractievergadering op de agenda. Natuurlijk bespreken we de uitslag en hoe we ons daarbij voelen. Maar ook meteen met de blik vooruit: hoe gaan we de formatie in? Gelukkig blijkt de eensgezindheid van de campagne niet weg. We zitten op één lijn.

Dat is fijn. Met volle overtuiging accepteer ik daarom mijn benoeming als raadslid. Ik kan niet wachten om me de komende vier jaar in te zetten.

Er staat een hecht team 

Willard Bouwmeester

Raadslid in Assen

Oei. Dat is toch even slikken. In Assen is de Partij van de Arbeid van 4 naar 3 zetels gegaan. Toch maakte de eerste teleurstelling al snel plaats voor trots. We hebben een strakke campagne neergezet met een eerlijk verhaal, mooie acties en waardevolle gesprekken. En, voor mij misschien het belangrijkste, er staat een hecht team waar we mee vooruit kunnen. Zonder op al teveel details in te gaan: dat is in het recente verleden wel eens anders geweest.

We verliezen een zetel, maar kregen er een hecht team voor terug. Dat blijkt ook uit de warme woorden van de kandidaten die het helaas net niet hebben gehaald. Ze willen allemaal actief blijven en dat is ontzettend fijn om te zien. En broodnodig. We kunnen het namelijk niet alleen.

Het is nu aan de winnaar van de verkiezingen, de lokale Stadspartij PLOP, om de gesprekken te leiden. Ze staan voor een lastige opgave. In Assen worden 33 zetels verdeeld over 10 partijen. De coalitie gaat gevormd worden door minimaal 4 partijen, maar waarschijnlijk zelfs 5. Wat de formatie ook gaat brengen voor ons: wij zullen ervoor zorgen dat de politiek in Assen eerlijke en sociale keuzes gaat maken.

Het is één van onze twee kernopdrachten de komende jaren. De andere? Investeren in onze eigen partij. Vaker op pad, meer leden betrekken en actief op zoek gaan naar politiek talent. Het vergt wat, maar het levert uiteindelijk nog veel meer op.

Morgen is de installatie van de nieuwe raad en daarmee begint voor mij persoonlijk ook een nieuw avontuur. Het is mijn eerste echte periode als raadslid. De eerste weken staan in het teken van rustig inlezen, maar niet stilzitten. Samen met de ervaren Cindy Vorselman-Derksen, mijn leeftijdsgenoot Omar Saleh Omar (die overigens net als ik ook net voor het eerst vader is geworden) en de toppers uit de steunfractie kunnen we aan de bak. Nee: moeten we aan de bak. Er is werk aan de winkel in onze mooie provinciestad.

Het is zaak om de woorden uit campagnetijd waar te maken: meer betaalbare woningen, investeren in faciliteiten voor jongeren en zorgen dat iedereen in Assen mee kan doen. Onze stad schreeuwt om een flinke portie sociaal-democratie. Aan ons om daar werk van te maken. Een grote eer, maar we gaan er met volle overtuiging mee aan de slag. Op naar een mooie vier jaar.

Afbeelding: Daniëlle Alink ondertekent haar benoemingsverklaring voor raadslid